Bolesław Hochlinger (1898 - 1979)
Kierownik szkoły w latach 1951-1969
Bolesław Hochlinger urodził się 26 lipca 1898 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Miał trzech braci i siostrę. Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Radwańskiego w Łodzi. Po jego ukończeniu wstąpił do Seminarium Nauczycielskiego im. Ewarysta Estkowskiego w Łodzi, które ukończył w 1919 r. i rozpoczął pracę w szkolnictwie. Jednak jego pasją życiową była sztuka malarska. Całe swoje życie twórcze związał z Łodzią. Pracując w Szkole nr 38 w Łodzi, a potem w Szkole nr 19 uzupełniał swoje wykształcenie w dwu kierunkach – pedagogicznym i plastycznym.
W 1925 roku rozpoczął naukę w Szkole Malarstwa i Rysunku Szczepana Andrzejewskiego. Po raz pierwszy wystawił swoje obrazy w maju 1925 r. wspólnie z uczniami tej szkoły. Następnie nie przerywając pracy pedagogicznej podjął studia w pracowni Maurycego Trębacza, nestora ówczesnej plastyki łódzkiej.
W 1929 r. otrzymuje mieszkanie przy ulicy Przyszkole 40 i od 1 września 1929 r. rozpoczyna pracę w Powszechnej Szkole nr 42 im. Stanisława Staszica jako nauczyciel rysunku.
W 1931 r. Hochlinger poznaje Władysława Strzemińskiego, który był czołową postacią w łódzkim środowisku artystów. Hochlinger stał się jednym z pierwszych jego uczniów i przyjaciół. Pod jego kierownictwem w latach 1932 – 1933 studiuje rysunek, malarstwo, grafikę i kompozycję. Jednocześnie w latach 1932 – 1936 uzupełnia swoje wykształcenie pedagogiczne w Wolnej Wszechnicy Polskiej uzyskując po czterech latach świadectwo „Collegium Pedagogicum”. W kwietniu 1935 r. zostaje członkiem nowopowstałego Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. Hochlinger uczestniczył we wszystkich wystawach Łódzkiego ZZPAP. Był również aktywnym współpracownikiem związkowego czasopisma „Forma”, w którym znalazły się jego wypowiedzi na temat sztuki i swoich obrazów.
Na początku okupacji budynek SP 42 zajęły wojska niemieckie i do grudnia 1939 r. Bolesław Hochlinger prowadził zajęcia przy ulicy Pabianickiej 34. Po zamknięciu wszystkich polskich szkół wyjeżdża do Zduńskiej Woli, gdzie pracuje w zakładzie ceramicznym. Po wojnie wraca do Łodzi do swojej rodziny. Jego żona Irena od 1931 r. także była nauczycielką w SP 42. Również ich dwaj synowie uczęszczali do tej szkoły. W lutym 1945 r. kierownik szkoły Maurycy Borucki, wraz z Hochlingerem i innymi przedwojennymi nauczycielami organizuje przyjęcia uczniów i porządkuje wnętrza gmachu. I tak rozpoczęła się mozolna praca bez książek i pomocy naukowych. W październiku 1947 r. pracując nadal w szkole podejmuje dodatkową pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych jako starszy asystent Władysława Strzemińskiego, w latach 1950 – 57 jako wykładowca. Wykładał perspektywę odręczną i wykreślną oraz zasady kompozycji. Prowadził również warsztaty ceramiczne. W 1951 r. dotychczasowy kierownik szkoły Maurycy Borucki przechodzi na emeryturę i przekazuje kierownictwo Bolesławowi Hochlingerowi, który nieustannie uzupełnia swoje kwalifikacje pedagogiczne. W 1955 r. uzyskuje dyplom Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie.
Pracuje również społecznie. W 1954 r. zostaje wybrany do Dzielnicowej Rady Narodowej Łódź-Górna, pełni różne funkcje takie jak: członek Prezydium, przewodniczący Komisji Oświaty, członek Komisji Kultury. Mimo tylu zajęć i kłopotów z tym związanych nie zapomina o malarstwie. Siedzi godzinami w domu i uparcie maluje. Efektem tej pracy jest prezentacja jego obrazów na licznych wystawach krajowych – w 1958 w Łodzi, w 1961 w Warszawie i w 1962 w Szczecinie. Bierze również czynny udział w organizowanych wystawach pt. Pejzaż łódzki w Pradze, Budapeszcie i Lipsku.
W dniu 10 kwietnia 1963 r. została otwarta indywidualna wystawa Bolesława Hochlingera w salonie ZPAP. Większość prac to pejzaże oraz martwa natura. Z okazji 30-lecia pracy artystycznej 2 czerwca 1966 r. w Salonie Sztuki Współczesnej przy Piotrkowskiej 86 została otwarta jubileuszowa wystawa malarstwa Bolesława Hochlingera. 10 lat później 10 czerwca 1976 r. z okazji 40-lecia pracy artystycznej zorganizowano wystawę malarstwa, grafiki i rysunku. Jego prace znalazły się nie tylko na wystawach ZPAP, ale i w Muzeum Sztuki w Łodzi. Posiadał również prace w zbiorach MRN i WRN.
Za swoje osiągnięcia zostaje wyróżniony. 13 stycznia 1965 r. w uznaniu zasług dla rozwoju i rozpowszechniania sztuk plastycznych otrzymuje medal pamiątkowy „XX-lecia Związku Polskich Artystów Plastyków”. W 1968 decyzją jury wystawy okręgowej ZPAP zostaje mu przyznany medal za wystawione wówczas prace. W 1977 uchwałą Zarządu Głównego ZAP w Warszawie przyznano mu złotą odznakę za szczególny wkład osobisty w realizowanie zadań ZPAP.
Hochlinger całe swoje życie pracował dwutorowo – jako pedagog i artysta malarz. W szkolnictwie przepracował 50 lat, w tym 40 w Szkole Podstawowej nr 42 im. Stanisława Staszica. Pracował tam nawet wtedy, gdy był już na emeryturze. Lubił współpracować z młodzieżą, przekazując im wszystkie swoje umiejętności. Jak widać na zdjęciach archiwalnych, lekcje rysunku organizował nawet na boisku. Ze szkołą pożegnał się w 1969 roku, jednak i wtedy nie odpoczywał. Ciągle malował, cieszył się swoimi wnukami. Miał 3 wnuczki i jednego wnuka – wszystkim namalował portrety. Zmarł 27 maja 1979 roku pozostawiając po sobie wspomnienia. Pochowany został na cmentarzu na Dołach przy głównej alei wiodącej od ulicy Telefonicznej.